Ben ne kadardır yazmamışım sana? Günler su gibi geçip gitmiş. Bir de tabii Linam geldi, ondan kendimi bile unuttum :) Boş vakitlerimin hepsini ablam ve Lina ile geçiriyorum. Teyzeliğimin keyfini sürüyorum. Yazın dinlenirim boş boş takılırım desem de yine öyle olmadı. Yaz kışa göre daha hareketli çünkü boş vakitlerde hep yapacak birşeyler var :)
Şimdilerde bir kitap okuyorum ve onun etkisine girdim. Aklıma sen geldin yazayım dedim. Kitabın ismi "Kendiniz olma alışkanlığını kırma" yazarı "Dr. joe Dispenza" Oldukçe ilginç bir kitap. Hastalığa ve kendime farklı bir açıdan bakmamı sağladı. Bence sizde okuyun zararı olmaz :)
Bu geçtiğimiz 3 hatta 4 ay rahmimdeki miyomlarla çok vakit kaybettim. Aşırı kanama ve halsizlikten rüya aleminde gibi takılıyordum. Hala da devam ediyor ve ameliyat olmam gerekiyor. Yazın olmak istemiyorum tabii biraz beklemek ve bir umut miyomları düşünce gücüyle geçirmek istiyorum. Biraz fazla büyükler ama neden olmasın :) Bir tanesi 7 cm, bir tanesi 5 bir tanesi de 2 cm. Seç beğen al :) Nedense bu sefer doktor alınması gerekiyor dediğinde çok panik olmadım. Bir rahatlama hali var herşeyin yolunda olduğuyla ilgili. Yani artık vücudum bana ne anlatmak istiyor onu dinlemeye çalışıyorum. "Aman tanrım bu benim başıma neden geldi?" tepkim biraz yumuşadı.
Lupusta genel hissiyatım. "Ulan bu neden benim başıma geliyor? Herkes gibi normal olmak, sağlıklı olmak istiyorum. Günlerimi lupusu düşünerek ay acaba bunu yaparsam atak olur mu? Ay yorgun hissediyorum acaba lupus mu? Ateşim mi var?" Falan gibi. Sağlıklı insanların pek anlayamayacağı paronayak bir durum. Yani yakınan kadın tipini hiç sevmem. Böyle başı ağrır sanki dünyanın sonu gelmiştir ya da azcık midesi bulanır yataklara düşer. İşte tam bu noktada birşeyi öğrenmem gerekiyormuş o kadar da kızmamak lazım o tip insanlara vardır bir psikolojik nedeni onların da. "Kızdım, ben çok güçlüyüm bana bişi olmaz, hayatta dinlenmem, yorulmam" diyen bir kadın oldum da noldu? Lupus oldum. Hıh işte lupusta bence bana bunu öğretmek istiyor. Yani ben kendimi biliyorum lupus falan olmasam ırgat gibi durmadan çalışırım. Stresten kendimi yerim bitiririm. İşte şimdi farkındalığımı yaşıyorum ve artık ona ihtiyacım olmadan da ben değerliyim dinlenmem lazım kısmını kabulleniyorum. Birkaç anlamam gereken şey de kaldı onları da anlayınca bence lupus kendiğinden gidecek biliyorum. Belki acınmasını istedim bana, ilgi görmek istedim çünkü hepimiz arebesk bir türk edebiyatının çocuklarıyız. Hepimizin çok derdi var, hepimiz çok acınası durumdayız :)) Şaka şaka fıstık gibi hayatım var farkındayım ama daha yeni farkına vardım ve varıyorum :) Şimdi bu kitap ban başka bir yol açacak. Bu miyomlar, lupus öğrenmem gerekeni öğretip gider biliyorum. Gitmezse de canları sağolsun çözümü var, tıp ilerledi :) Gerçekten artık bu kafadayım kurtulucam diye de kendimi strese sokamam. Kurtulamazsam da yetersiz hissedip kendimi suçlayamam ben buyum bu halimi seviyorum :)
Sonuç arkadaşlar her gün bir sürü mesaj alıyorum sizden. Face ve instagramdaki fotoları falan görüp "Sen nasıl böylesin" diye. Ben de zaman zaman inişler çıkışlar yaşıyorum. Yoruluyorum bazen hiç keyfim olmuyor. Benim de hayatta yaşadığım zorluklar var kimse dörtdörtlük değil. Sadece kendime acımayı bırakıp zevk almaya başladım tavsiye ederim. O zaman insan başka şeylere açık olabiliyor. Enerjisi de artıyor daha bir pozitif oluyor :) Kendinizi sevin ve öğrenmeye çalışın neymiş vücudunuzun, ruhunuzun derdi :) öpüyorum
