Sevgili Lupus,
Bu ara bir depresyon bangır bangır geliyorum diyor ama geçiştiriyorum. Hastanede yatarken ya beyin tutulumundan ya da kullandığım ilaçlardan ben durumu çok anlayamamışım. Sarhoş gibiydim ne söylediğimi ne yaptığımı çok hatırlamıyorum. Şimdi sanki acısını çıkarıyor bilinçaltım. Bir ölüm korkusu geldi mesela çok tuhaf. Normalde bilmediğim bir duygu sürekli dürtüyor beni. Sanki bir anda herşey tepetaklak gelicek ve ben yine başa dönücem. Olanların bi daha yaşanmasından korkuyorum. Böyle şeyler...
Kullandığım ilaçların yan etkilerine takığım. Kabul ediyorum daha kullanmam gerekiyor belki yeni bir tedavi bulunmadıkça çok uzun kullanıcam. Bunu yaşamayan çok anlayamaz. Bazıları da başına geldiğinde de tıp sektörüne acayip bir güvenle ilaçları benim kadar itici bulmuyor :) Cidden içim acıyor bunlar benim tercihim değil. Herkesin söylediği laflar “İnsanlar daha kötülerini yaşıyor” “Tercihleri olmadan neler yaşıyorlar” gibi gibi biliyorum arkadaşlar kendimi de bunlarla telkin ediyorum ama iç dünyam kırılmış. Tamir olacak ama zamanı var daha.
En yıpratıcı şey de hayata, sürece güvenimi yitirdim. Daha önce başıma bir şey geldiğinde “Geliyor çünkü bu bana bir yol açacak” “Güveniyorum daha iyi şeyler olacak” ya da “Hayat bana yardım eder bana bir şey olmaz” diyordum. Yaşadıklarımdan sonra bu güven tamamen gitti.
Bazılarına göre bu yaşadıklarım da başarı hikayesi. Hatta bazı öğrencilerin tez konusuyum hastanede. Çok hızlı toplamışım, iyileşmişim. Yürüyebiliyormuşum. Dışarı çıkabiliyormuşum. Çok büyük başarıymış. Ben bu kısmı başarı olarak adlandırmazdım. Bu kısım benim tarzım. Hasta olmayı sevmiyorum, sızlanmayı sevmiyorum... gibi gibi. Ama ben işin aksi kendimi inanılmaz başarısız ve yenilmiş hissediyorum. Yenildim ben hastalığa. Beni yere serdi. Bir ara geçicek sanırım ama ben kendimi şu an böyle hissediyorum. Bu duyguları kabul etmeye çalışıyorum.
Siz siz olun sağlıklı olmanın tadını çıkarın.
