Korona günleri

Sevgili Lupus,

Korona günlerinde yaşadığım duygular yazın hastaneye yattığım zamankilere çok benziyor. Zaten uzun süredir normal hayatıma dönmek için çaba harcıyordum. Tam yeni tedavi başladı(cellcept) yeni kararlar, kontroller derken bi baktım korona geldi. Benim zaten beyaz kan hücrem düşük. Bağışıklığım ilaçlarla baskılanıyor. Kabus gibi bir sürece girdik. Her gün kesin rüyaydı diyorum. Sonra bakıyorum herşey gerçek.

Hastanede ben aşırı paniktim. Bilincim gitmişti ve yapılan yanlışlıklardan organlarım birer birer gidiyordu. Sonra böbrek biyopsisi olacağım gün geldi. Ben nasıl paniğim. Herkes dalga geçiyor. “Ya bişi olmaz. En iyi hekim yapacak, bi risk yok merak etme”diyorlar. Girdim cidden bişi hissetmedim. Çıktım müşahede odasında 3 saat hiç kıpırdamadan yattım. Sonra hadi odaya göndermeden bi bakalım dediler. O da ne  iç kanama başlamış. Eşimi çağırdılar, o bana ameliyat önlüğü giydiriyor. Ben çoraplarım kalabilir mi diyorum. Böyle bi süreç. Sonra bana dediler ki "operasyon sırasında sakın kıpırdama ve bilincin kapanırsa çok kötü ayık kalmaya çalış. " Bi yandan bana kan aranıyor. Kontrolleri yapılıyor kanın. Sonra doktor küfretmeye başladı. Bana dediler 10 dakka ama 45 dakka geçti olmuyor. Zayıf  ve kaslı olduğum için girmiyor anjiyo yapacakları ekipman. Neyse artık o :) Bana tam o sırada bi güç geldi. O panikleyen kadın gitti, her şey aydınlandı. Operasyon boyunca gücümü fark edip rahatladım. Yalnız kalmaktan çok korkarım. O an tek başıma gözlerim açık sadece durdum. Hiç kıpırdamadan. Öylece sayılar saydım. Matematik işlemi yaptım. Sonra bitti. Tüm gece hiç kıpırdamadım ve uyumadım. Çişimi yapmam gerekiyordu, yapamadım. Ailem ve benim için o gece en önemli şey buydu. Hayat benim için sadece o andı. Sonra iyileşmek için elimden geleni yaptım ve  zaten herşey hızla düzeldi.

Geçen ay son kemoterapimi aldıktan sonra bütün duygularım açığa çıktı. Derin üzüntü, depresyon, korku vb. Delirecek gibi hissediyordum. Sonra tam sakinledim derken bu korona mevzusu başladı.

Bu kadar korkmamın nedenini anladım sonunda. İşlerin nasıl 1 dak değişip kötüleşebileceğini tecrübe ettim. O karantina odasında tek başıma olmayı tecrübe ettim. Hayatımda yaşadığım en kötü deneyimleri ben bu yaz yaşadım. Bir yenisi daha nolur olmasın artık. Siz de lütfen dikkat edin. Hastaneye yattığınız an herşey birden oluyor. Birden bitiyor. Birden iyileşiyor. Birden kötüleşiyor. Siz sadece izleyebiliyorsunuz. Şimdi izlemek yerine bir şeyler yapıp korunabilirsiniz. Evde kalın ve çıkmayın.

Bu virüsün en iyi yanı da uçaklar çalışmıyor, tüketim azaldı, insanlar daha az kirletiyor. Doğa bi kendine gelir. Umarım insanlar da biraz bilinçlenir.

Umarım en yakın zamanda sağlıklı güzel günlere uyanırız.

Sevgiler

Doktor çaresizliği

Sevgili Lupus,

Salı günü Cellcept 500 e başladım. Sabah 2 akşam 1 şeklinde. Dün döküntüler başladı. Sonrasında kendi doktoruma ulaşamadığım için başka bir doktora gitmem gerekti. O da ilacı haftasonu kesti. İlaçtan daha önce de çok kötü alerji olup bayağı bir sürünmüştüm. Bu iş nasıl olacak ya? Doktora güvenip kafamın rahat olmasına çok ihtiyacım var. Artık korkmak istemiyorum. Endişe ve çaresizlik duyguları beni çok kötü yapıyor.

Şimdi bana bir şey olmamasını dileyerek güzel bir haftasonu diliyorum. Bakalım umarım pazartesi işler yoluna girer.

Sevgiler