Sevgili Lupus,
İki yıl önce bugün ilacı bırakmamı kutluyormuşuz. Ben o kadar emindim ki hiç gelmeyeceğine. Hatırlayınca bir keyfim kaçtı. Korona günlerinde yine bi beyaz kan hücrem düştü bi korktuk ama sonra topladı. Şuanda 2 cellcept 4 mg da kortizon kullanıyorum. B vitaminim düştüğündenmiş o alık hallerim. B12, d vitamini, c ve demir de kullanıyorum. Ama şuan eskiye göre çok şükür sonunda iyiyim. Her gün spor yapıyorum. İyi besleniyorum. Eti ve süt ürünlerini kesmiştim ama iyi gelmedi. Süt ürünü yine tüketmiyorum ama keçi yoğurdu ve beyniri yiyorum. Et ürünü de organik et ve balık tüketiyorum. Her gün salata, sebze, meyve tüketiyorum. Ciddi bir emek veriyorum rutinime. Bir de korona dönemi olduğu için ürünler geliyor, paketler bekletiliyor, dezenfekte ediliyor ve sonra da yıkanıyor :)
Biz zaten benim kullandığım kemoterapi ve ilaçlardan uzun süredir karantinadaydık. Süreç uzadı, devam etti bizim için. Tam ders verip, sosyalleşip tatil yaparım derken bu patladı. Ama olsun herkes sağ salim şu süreci atlatsın da önemli değil. İnsanlar hafife almaya başladı bile zaten ama ben alamıyorum. Hastaneye yatınca işlerin ne kadar hızlı kötüye gidebildiğini ve elinden tüm kontrolün gittiğini deneyimlediğim için çok dikkatliyim.
Sakin kalıp şimdiye odaklanmaya çalışıyorum. Çok zor ama deniyorum. Sabah kalktığımdan düşüncelere dalmadan önce bahçeye bakıp güzel şeyleri görüp gülümsüyorum. Gün içinde yediğim şeylerin tadını fark edip mutlu oluyorum. Köpeklerimle mutlu oluyorum. Spor yaparken güçlenmemle mutlu oluyorum. Bu güzel anların arasına bolca negatif şeyler girip beni huzursuz ediyor ama ilerlemeye çalışıyorum. Umarım bir zaman hatta yakın bir zaman sonra kontrollü bir şekilde ilaçsız yaşarım yine.
Asıl büyük haber 2. Kere teyze oldum 😍 Harika bir his. Bu dönemde şuan da ablamın yanında olmak çok isterdim ama gidemiyoruz. Biletimi almıştım Londra ya ama gidemedik. O da çok güçlü bir kadın allahtan da, tek başına gitti sezeryanı oldu ve hastanede kaldı. Hepsi sağlıklı mutlu önemli olan bu ❤️
Bu ara çok sık acaba bu kadar güçlü olmak için kendimi zorlamasaydım mı diyorum. Yani bazen gerçekten ne gerek vardı o streslere o mücadelere. Bize hep mücadele et kazan mutlu ol öğretildi. Tamam üretelim, çalışalım ama strese girmeden sakin sakin olsaydı olmaz mıydı? Hep zoru seçmesem şimdi bunları yaşar mıydım diye düşünmeden edemiyorum...
Bazen hiç sorumluluğum olmasa nasıl bişi olurdu diyorum. Öyle bir dünya yok tabii :) Sadece sanırım anne babamızla yaşarken o yakındığımız hayatlarda var. O zaman da değerini bilemedik ki hep yakındık ergen ergen 😂
Ayrıca benim gibi ağrı çeken, güçsüzlük yaşayan lupuslu arkadaşlara youtube da yapabilecekleri egzersizler koymaya başladım. Ezgi Pilates olarak bakarsanız görebilirsiniz.
Sevgiler
