Bu aralar baharın gelmesiyle yine vücudumda baş göstermeye başladın. En çok koyan da artık lupus olmadığımı düşünmemdi. Düşüncelerimde birkaç ay yer almamanla birlikte kendini hatırlatmak istedin sanırım. İlk önce ellerim beyazladı uyuştu sonra morardı, bir süre sonra da sabah her yerim ağrıyarak uyanmaya başladım. Çok sallamamak gibi bir huyum olduğu için önemsemedim hayatıma devam ettim. Sonra geldi çattı doktor randevusu kan tahlillerim iyi gözüküyordu ama belirtiler doktorun hoşuna gitmedi. Hemen damar açıcı ilaç önerildi. Lenflerimde baş gösteren bazı kitleler için biyopsi vs işlemleri önerildi. Neyse bir moralim bozuldu sanki doktorla konuşurken dayak yedim. Ben hasta olmayı sevmiyorum cidden. Hani bazı insanlar vardır hastalıklarıyla mutludur. İlgi isterler söyleyemezler, hasta yatarlar, hep şikayet ederler yok asla ben sevmem. İlgi istiyorsam açık açık söyleyip alıyorum :) O insanları kesinlikle yargılamıyorum bu arada, depresyonda olmasalar böyle bir şey kesinlikle yapmazlar. Ben şanslıyım...
Şimdi gelelim iç dünyama. Doktordan çıktım belki çoğu insan anlamayacak ama yenilgiye uğramış gibi hissettim. Ulan dedim her şeyi doğru yapıyorum, pilates stüdyom var sporumu yapıyorum, düzgün besleniyorum, mutlu bir ilişkim var, sadece sevdiğim mutlu olduğum insanları çevremde tutuyorum, meditasyon yapıyorum olayım ne? Cidden hissettiğim şey yenilgi ve çaresizlik. Daha ne yapabilirim? Yere serildim kalkamıyorum, o an hüngür hüngür ağlıyorum. Güneş sarılıyor o da anlamıyor neden bu kadar ağladığımı. Sonra bir kadeh rakı içtik deniz kenarında bi nefes aldım. İyi gibi gözüküp iyi olmadığım 2 gün daha geçirdim. Kendi dünyamla başbaşa kalmam gerekiyordu. Kaldım ağladım zırladım küfrettim. “ Ben seni yenerim deli şey, kim oluyorsun da sen beni böyle üzüyorsun” dedim. Sonra bu kadar sinirlenmenin de doğru olmadığını hissettim. “Canım ya nolur beni bi bırak” dedim.
Burdaki ana olayın ne olduğunu anlamaya başladım sanırım ama hangisinin doğru olduğuna karar veremiyorum. Ben Lupus hastasıyım diye kabul edemiyorum. Bu cümleyi kursam yenilmekten korkuyorum. Bu tür şeyler de bana lupus olduğumu hatırlattığı için bu kadar üzülüyorum. Ya kabul edicem ya da savaşıcam. Bugüne kadar öğrendiğim ve uyguladığım bütün öğretiler kabul etmek üzerine ama nasıl anlatsam bilemiyorum içimde tepinen hayır diyen bir çocuk var. Ben onu da anlıyorum, seviyorum. O çocuk sayesinde bugün kalktım, kendime geldim. Beni her seferinde yerden kaldıran, her konuda başarmamı sağlayan çocuk o. Şimdi en yakın zamanda bu konuyla ilgili de aile dizimine gideceğim.
3 gündür gluten ve laktoz tüketletmiyorum. Bu konuda artık yapılan çok araştırma var. Dinlememek cahillik olur. Cahil cahil yoğurt, peynir, süt tüketmemem lazım bu kadar basit. Daha önce yapmıştım ve inanılmaz rahatlamıştım. Gluten zaten yiyen bir insan değilim, insan alışıyor. Ayrıca yemek konusunda acayip tarifler denediğim için zorlandığım bir konu değil. Sizlere de bu tarifleri paylaşmayı düşünüyorum.
Şimdilik bu deneme süreçlerindeyim. Haftaya yine kan vereceğim. İlaçları kullanmıyorum çünkü vücuduma bunu borçluyum. Ona bir şans vermem gerekiyor. Kendimi acayip seviyorum, dinlemem gerektiğine karar verdim. Sosyal medya ve dizileri kısıtlayıp kendimle sohbet ediyorum. Egzersiz günlük rutine döndü. Ne olur bilemiyorum ama yine de denemeye devam. Bırakırsam zaten denemeden kaybetmiş olurum.
Haydi görüşmek üzere sevgiler.
