İyi yıllar

Sevgili Lupus,

Bugün 2019 un en son günü. Artık bu yılı iyisiyle kötüsüyle geride bırakıyoruz. 2020 den annemin dediği gibi sayıların kombinasyonu bile güzel olduğu için umutluyum. Yani nolur bir daha öyle şeyler yaşamayım. Yaşamayalım. Hiç kimse sağlık problemi yaşamasın. Yüzümün şişliğine ve kazarıklığına rağmen bugün biraz daha normal hissediyorum. Süper iyiyim diyemiyorum ama normal hissediyorum :) Bu da benim için yeterli. O süper iyiyim diyeceğim günler yakın.

İçimde nasıl bir korku varsa. Hayal kurarken bile hastalık ihtimalleri fln hayallerimi durduruyor. "Sen bi dur bakalım iyileşte" diyor iç sesim. Saçma ama işte böyle oluyor napayım bastıramıyorum, durduramıyorum.

Mesela 4 şubatta İngiltere ye ablamın yanına gidicem. Kemoterapiden 10 gün sonra ya uçakta virüs kaparsam ya kötü olursam diye bileti bile iptal etmeyi düşündüm. Böyle bir paranoya içindeyim. Neyse bu 2020 den umutluyum. Yine iyi olacağıma inanıyorum. 2020 de kırılan inançlarımın tazeleneceğine eminim.

Bu yılın güzelliklerinden biri yukarıda gördüğünüz köpiş. Hastanedeyken evlat edindiğim Sia ismini koyduğumuz minik bebeğimiz. Bu yıl da evde sevgili eşim ve 3 köpeğimizle yeni yılı kutlayacağız :)

Herkese sağlıklı mutlu umutlu iyi bir yıl dilerim.

Sevgiler

Neden ben?

Sevgili Lupus,

Geldik “neden ben” yüzleşmelerine. Olaylar üzerinden nerdeyse 5 ay geçti şimdi şimdi vurmaya başladı “Neden ben?” Sorusu.

Herkesin bu soruya verecek milyonlarca cevabı vardır eminim. Benim de cevaplarım vardı. Daha önceki her atağımda hayat bana bir şey öğretti ve ben kökten değişimlere gittim. Çok mutsuz olduğum durumlardan çıkardı beni her atak. Cesaret edemediğim adımları atmamı sağladı. Şimdi ki neydi acaba diye çok düşündüm. Vardır mutlaka bir şey dedim bekledim gözlemledim. Anasını satayım yok. Değişmişim zaten. Hayatımda hep seçtiğim insanlar var sevdiklerim var... Eşim desen zaten ondan yana bi şüphem yok. İşim desen mutluyum. Ailem çok iyiler hep destekler. Arkadaşlarım sevgi yumakları. Ne yani Neden ben???? Yok.

Aile dizimi denilen şeyle çok derinlere inip o üzüntülerle çok yıprandım da aman yani ne gerek varmış diyorum şimdi. Olan olmuş. Tamam insan heyecanlı bi film izler gibi oh süper diyor yaşarken de. Sonrası cidden kötü oldu. Tam da onları yaşadıktan kısa bir süre sonra ataklarım başladı. Sadece sorun o da değil tabii ki. Ama o kadar da dipteki yaraları açmamak lazım. Geçmişte ailemin başına gelmiş napalım her insanın travmaları var. Bu topraklarda yaşayıpta olmamasının imkanı var mı? Savaşlar acılar hep olmuş. Yapılacaksa bile , böyle bir şeyin çok iyi psikologlar ve psikiyatristler tarafından yapılması gerekiyor. Bu konuda çok netim. Herkes aile dizimi yapmaya başladı ve bu çok ciddi sorunlara neden olabilir. Yine de herkesin kendi tercihi iyi gelenler de olabilir. Bana iyi gelmedi.

Dediğim gibi tek sorun bu da değildi. Atak martta başladı ve ben hastaneye haziran da yattım. O arada çok fazla acile yattım. Hatta servise bile yattım. Yeterli bir müdahale olsaydı zaten bu kadar ağır yaşamazdım. Hastalık geliyorum diyordu, bir türlü sesini duyuramadı. Şimdi artık küçücük bir ses verse kimse duymazsa ben duyarım ilk :) Her şeye rağmen hapları sevmiyorum ama zorunda olunca yapacak bir şey yok. Şuan kemoterapi alıyorum seviyeyi biraz yükselttim. Ağrı kesici kullanmayan ben kemoterapi alıyorum :))

İşte böyle “neden” sorusunu kafamda cevaplamaya çalışsam da bir yerde tıkanıyorum. O kadar sağlıklı beslenirken o kadar mutluyken neden ben?  Her şeyi doğru yaparken neden ben? Hasta olmayı hiç istemiyorken neden ben? Bu vücut benim içinde gerçekleşen bu lupus şeyi neden beni mafediyor? Kontrol edemiyorum. Bu kadar kendime inanırken hayata evrene inanırken neden ben hastayım? Hasta değilim iyiyim diyemiyorum. İki gün önce kemoterapi aldım 2 gündür kusmaktan mide bulantısından kendime gelemiyorum. Neden ben? Çocuk yapmamak benim tercihim olmalıydı ilaç kullandığım için en az 5 yıl hamile kalamıyorum. Neden tüm bunları yaşamak zorundayım hele ki sadece bir tane hayatım varken. O hayatı sağlıklı ve mutlu geçirmek istiyorum çok mu? İsyanım var sana hayat. Bu ara böyle her zaman da umut mutluluk kelebeği olamıyorum. Bu ara isyankarım ama uslu isyankar :) Korka korka isyan ediyorum. Ölümden şimdi şimdi korkuyorum. Yaşarken kolaydı, kabullenmiştim de şimdi çok korkuyorum. Buna da isyanım var. Böyle böyle bitiriyorum bu yazıyı.

Sevgiler,