Dokuz haftadır düzenli olarak sabah akşam 15 dakika meditasyon yapıyorum. Her hafta bir cümle var nefes akışında o cümleyi tekrar ediyorum. Özet olarak her haftanın bir konusu var ve sen her hafta bir sorununla yüzleşiyorsun. En öneli şey tepki vermeden gözlemleyip o duyguyu yaşamak. Enteresan şeylerle karşılaştım. Çevrendeki insanlar sana bir şekilde o duyguyu gösteriyor kendin göremesen bile. Sorun şu ki kavga etmeyip sadece gözlemlemek çok zor. Yani ben öfkeli bir insanmışım bunu gördüm. Gözlemledikçe artık nefes alarak o öfkeye neyin neden olduğunu görebiliyorum. Zaten öfkelendikten kısa bir süre sonra suçluluk duymaya başlıyorum bu da daha tehlikeli bir duygu. İlk iki hafta kendimle çok çeliştim. Ara ara bırakmak istedim ama başladığım işi bitirme takıntım burda işime yaradı devam edebildim. Geriye bir haftam kaldı ama artık bitsin diye beklemiyorum yaşadıklarım çok eğlenceli gelmeye başladı. Tiyatro izlemek gibi, daha önce asla göremediğim bir tepkimi görmek heyecan verici.
Bu haftanın konusu kendimi koşulsuz sevmek, geçen haftanın konusu da kendimi affetmekti. Ulan bir şey bu kadar mı zor olur? Oluyormuş. Meğer ne kadar zormuş içimdeki çocuğa ulaşmak... Kendimi affedicem derken canım çıktı sanki dünyada bir ben hata yaptım anasını satayım diyorum ama içimde bitmek tükenmek bilmeyen bir suçluluk hissi vardı. Kitabı okuyunca biraz daha rahatladım çünkü bu herkeste varmış sadece kaçmaya çalışıyormuşuz. Yani üstünü örtmek için hep bir uğraş içindeymişiz. Aynı şekilde alışveriş, ilişki, kavga hep bunlar bu duygulardan kaçmak için. Geçtim gittim o haftayı bir şeyler de değişti içimde. Geldik bu hafta da kendimi koşulsuz sevmeye. İnsan kendi koşulsuz nasıl sevemez demeyin bildiğin sevemiyormuş. Şunu yaparsam sevicem gibi bir mekanizma var içimizde. Bu mekanizmanın kökenine inmek için zaten bu 9 haftanın adım adım tamamlanması gerekiyor. Bugün başladım meditasyonuma bir neşelendim ay nasıl seviyorum kendimi. Ne kadar ihtiyacım varmış koşulsuz kendi sevgime. Hiçbir şeye ihtiyaç duymaz insan böyle kendini koşulsuz sevebilse. Çünkü çevrene de bu sevgiyi yaydığın için çevrende huzurlu mutlu olur. Yani işte hep birşeyleri elde etme çabamız, alışveriş çılgınlığı, yeme çılgınlığı, ilişkilerimizdeki dramalar hep bundan.
Bu hayatta hepimizin bir yolu var. Nasıl ilerlemek istediğimiz kendimize bağlı. Ben bir yola girdim kendimi bütün hissetmeye başladım. Sağlık durumunu etkiler mi bilemiyorum ama bir beklentim de yok. Hayatımda ilk defa her şey berraklaşmaya başladı nefesim yavaşladı. Hiçbir şey imkansız gelmiyor. Kendimi koşulsuz sevmeye devam gerisi zaten iyilik güzellik. Kötü insanların da bir hikayesi olduğunu artık biliyorum yani kocaman büyük bir yaraları olmasa o kötülüğü yapamazlar zaten. Umarım bir gün herkes kendisini sever affeder ve çevresine sadece sevgi verir. Ne güzel olur ya hadi olsun :))
No: Bu benim güzeller güzeli yeğenim Lina. Ulaşmak istediğim seviye budur :)) Sevgili ablam Özge ile de bu meditasyon işine birlikte başladık. Onu da çok seviyorum canım benim süper anne <3 p="">
Sevgiler
